Zaległe składki ZUS opłacone przez płatnika a przychód pracownika

Problematyka opłacania zaległych składek ZUS przez pracodawców i ich wpływ na sytuację podatkową pracowników stanowi jedno z bardziej skomplikowanych zagadnień w polskim systemie podatkowym. Przez lata organy administracji skarbowej i sądy administracyjne prezentowały odmienne stanowiska w tej kwestii, co prowadziło do niepewności prawnej zarówno po stronie płatników, jak i podatników. Sytuacja uległa zmianie w 2023 roku, kiedy Minister Finansów wydał interpretację ogólną mającą na celu ujednolicenie praktyki stosowania przepisów podatkowych w tym zakresie.

Kwestia ta nabiera szczególnego znaczenia w kontekście kontroli ZUS, które często ujawniają zaległości składkowe powstałe w przeszłości. Pracodawcy stają wówczas przed koniecznością uregulowania zobowiązań wobec ZUS, co rodzi pytania o konsekwencje podatkowe dla byłych pracowników. Czy zapłata składek, które teoretycznie powinny być finansowane z wynagrodzenia pracownika, stanowi dla niego przychód podatkowy? Odpowiedź na to pytanie ma fundamentalne znaczenie dla praktyki podatkowej i może wpływać na obowiązki zarówno pracodawców, jak i pracowników.

Podstawa prawna i przepisy regulujące zaległe składki ZUS

Analiza problematyki zaległych składek ZUS wymaga odwołania się do kilku kluczowych aktów prawnych, które regulują różne aspekty tego zagadnienia. Podstawę prawną stanowią przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, określanej jako ustawa o PIT. Równie istotne znaczenie mają regulacje zawarte w ustawie z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, nazywanej ustawą o sus, oraz przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, określanej jako ustawa o ubezpieczeniu zdrowotnym.

Przepisy te tworzą kompleksowy system regulacji dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, określając zasady ich naliczania, pobierania i odpowiedzialności za ich opłacenie. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych przewiduje współfinansowanie składek ZUS przez ubezpieczonych i płatników składek, w tym pracodawców i zleceniodawców. System ten opiera się na podziale odpowiedzialności finansowej, gdzie część składek pokrywa pracodawca ze swoich środków, a część powinna być finansowana z wynagrodzenia pracownika.

W kontekście podatku dochodowego kluczowe znaczenie ma definicja przychodu zawarta w artykule 11 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Oznacza to, że przychodem podatnika jest przysporzenie majątkowe wyrażone w pieniądzu, obejmujące zarówno pieniądze i wartości pieniężne, jak i wartość świadczeń niepieniężnych.

Dla powstania przychodu z pieniędzy wystarczający jest fakt ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika. W przypadku świadczeń niepieniężnych przychód powstaje w momencie ich faktycznego otrzymania. Ta definicja ma fundamentalne znaczenie dla oceny, czy zapłata zaległych składek przez pracodawcę może być traktowana jako przychód pracownika.

Interpretacja Ministerstwa Finansów z 2023 roku

Przełomowe znaczenie dla omawianej problematyki miała Interpretacja Ogólna Nr DD3.8203.1.2023 MF z 30 marca 2023 roku w sprawie konsekwencji podatkowych zapłaty przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Interpretacja ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym MF z 4 kwietnia 2023 roku pod pozycją 42 i wydana została na podstawie Ordynacji podatkowej w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe.

Interpretacja dotyczy określonych zapisów ustawy o PIT w zakresie skutków podatkowych dla podatnika i płatnika podatku PIT, związanych z zapłatą przez płatnika z własnych środków kwoty zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w części, w której powinny być one finansowane z dochodu ubezpieczonego podatnika. Dokument ten obejmuje różne kategorie podatników, w tym pracowników, zleceniobiorców oraz byłych pracowników i zleceniobiorców.

Minister Finansów podkreślił w interpretacji, że wątpliwości płatników podatku dochodowego dotyczyły przede wszystkim kwestii, czy opłacenie przez płatnika składek ze swoich środków zaległych składek ZUS oraz składki zdrowotnej, które powinien sfinansować podatnik, stanowi dla podatnika podlegający opodatkowaniu przychód w rozumieniu artykułu 11 ustawy o PIT. Jeśli tak, to konsekwencją takiego stanowiska byłaby konieczność zakwalifikowania takiego przychodu do odpowiedniego źródła przychodów oraz poboru zaliczki na podatek.

Wydanie interpretacji było odpowiedzią na długotrwałe rozbieżności między stanowiskiem organów administracji skarbowej a orzecznictwem sądów administracyjnych. Minister Finansów zaznaczył, że dokonując interpretacji prawa podatkowego, jest zobligowany do uwzględniania orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ta okoliczność miała kluczowe znaczenie dla ostatecznego kształtu interpretacji.

Dotychczasowe stanowisko administracji skarbowej

Przed wydaniem interpretacji ogólnej organy administracji skarbowej prezentowały jednolite stanowisko w licznych indywidualnych interpretacjach podatkowych. Zgodnie z tym podejściem opłacone ze środków płatnika zaległe składki ZUS oraz składka zdrowotna stanowiły dla podatników przychód w rozumieniu artykułu 11 ustawy o PIT. Stanowisko to było konsekwentnie prezentowane przez dyrektorów izb administracji skarbowej w odpowiedziach na wnioski o wydanie indywidualnych interpretacji podatkowych.

Administracja skarbowa argumentowała, że zapłata składek przez pracodawcę w części, która powinna być finansowana przez pracownika, stanowi dla tego ostatniego nieodpłatne świadczenie. W świetle definicji przychodu zawartej w ustawie o PIT takie nieodpłatne świadczenie należało traktować jako przychód podatkowy podatnika. Konsekwencją tego stanowiska były określone obowiązki po stronie płatników i podatników.

W sytuacji gdy zapłacone składki ZUS lub składka zdrowotna dotyczyły aktualnych pracowników, na pracodawcy ciążył obowiązek płatnika podatku PIT, co oznaczało konieczność pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wartości opłaconych składek. Pracodawca musiał również wykazać tę kwotę w informacji podatkowej PIT-11 składanej za rok, w którym zapłacono zaległe składki.

Przychód wykazany w PIT-11 podlegał następnie samodzielnemu rozliczeniu przez podatnika w składanym zeznaniu podatkowym za rok, w którym pracodawca opłacił zaległe składki. Oznaczało to, że były pracownik musiał uwzględnić tę kwotę w swoim rocznym rozliczeniu podatkowym i zapłacić od niej podatek według obowiązujących stawek.

Stanowisko administracji skarbowej było logicznie spójne z literalnym brzmieniem przepisów o definicji przychodu, ale nie uwzględniało specyfiki systemu ubezpieczeń społecznych i rzeczywistego charakteru prawnego zobowiązań składkowych. Ta okoliczność stała się później przedmiotem krytyki ze strony sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądowo-administracyjne w sprawie zaległych składek

Stanowisko prezentowane przez organy administracji skarbowej spotkało się z zdecydowaną krytyką ze strony sądów administracyjnych. W wydawanych wyrokach przeważała linia interpretacyjna, zgodnie z którą płatnik składek, opłacając z własnych środków zaległe składki ZUS i składkę zdrowotną za podatnika, nie dokonuje na jego rzecz żadnego przysporzenia majątkowego. Argumentacja sądów opierała się na analizie charakteru prawnego zobowiązań składkowych i rzeczywistej odpowiedzialności za ich uregulowanie.

Sądy administracyjne kładły szczególny nacisk na to, że zobowiązanym wobec ZUS z tytułu zaległości składkowych jest wyłącznie płatnik składek, nie zaś ubezpieczony. Wszystkie obowiązki w zakresie uiszczenia zaległych składek obciążają płatnika składek i to niezależnie od źródła finansowania składek. Oznacza to, że nawet jeśli część składek powinna być teoretycznie finansowana z wynagrodzenia pracownika, to prawna odpowiedzialność za ich opłacenie spoczywa wyłącznie na pracodawcy.

Stanowisko sądów administracyjnych zostało ugruntowane przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W kluczowych wyrokach NSA podkreślono, że dokonane po przeprowadzonej przez ZUS kontroli wpłaty składek, nawet po wygaśnięciu stosunku pracy z zatrudnionymi pracownikami, miały na celu wywiązanie się przez podmiot zatrudniający z jego własnych obowiązków jako płatnika. Płatnik wykonał zatem ze zwłoką własne, wynikające z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zobowiązanie publicznoprawne.

W wyroku z 21 marca 2019 roku sygn. akt II FSK 972/17 NSA uznał, że istniejący pomiędzy płatnikiem składek a ubezpieczonym stosunek prawny powoduje wprawdzie, że ubezpieczony podlega z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym, jednakże stan ten nie rodzi po jego stronie jakichkolwiek obowiązków względem ZUS. Dotyczy to zwłaszcza zakresu obliczania, rozliczania oraz opłacania należnych składek na te ubezpieczenia, gdyż wszystkie obowiązki w tym przedmiocie obciążają płatnika składek niezależnie od źródła finansowania owych składek.

Przepisy określające zasady uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne nie przewidują możliwości przeniesienia odpowiedzialności płatnika składek na osoby ubezpieczone. Wobec tego późniejsza wpłata składek przez płatnika nie może być uznana za świadczenie dokonane za ubezpieczonych, ponieważ nie są oni zobowiązani do zapłaty zaległej składki. Sądy podkreślały, że płatnik realizuje własne zobowiązanie publicznoprawne, którego nie można scedować na innych podmiotów.

Aktualne stanowisko Ministerstwa Finansów

Minister Finansów w interpretacji ogólnej z 2023 roku zajął stanowisko uwzględniające jednolitą i ugruntowaną linię orzeczniczą sądów administracyjnych. Szef resortu finansów zaznaczył, że dokonując interpretacji prawa podatkowego, jest zobligowany do uwzględniania orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Powstała rozbieżność pomiędzy praktyką interpretacyjną administracji skarbowej a orzecznictwem sądów administracyjnych skłoniła MF do wydania interpretacji ogólnej uwzględniającej orzecznictwo sądowo-administracyjne.

Zgodnie z aktualnym stanowiskiem MF jednolita i ugruntowana linia orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie uznaje, że zapłacenie przez płatnika składek zaległych składek na ZUS oraz składki zdrowotnej jest wykonaniem zobowiązania publicznoprawnego ciążącego na płatniku składek i nie stanowi wykonania obowiązku za pracowników, zleceniobiorców, byłych pracowników lub zleceniobiorców oraz nie powoduje powstania przychodu podatkowego u tych podatników.

Biorąc pod uwagę argumentację prezentowaną w orzecznictwie sądowym, należy podkreślić, że płatnik składek, dokonując zapłaty zaległych składek ZUS i składek zdrowotnych, realizuje ciążący na nim obowiązek publicznoprawny, którego nie może scedować na podatników. Oznacza to, że późniejsza zapłata tych składek przez ich płatnika nie może być uznana za świadczenie dokonane za ubezpieczonych, gdyż na podstawie odrębnych przepisów nie są oni zobowiązani do ich zapłaty.

Wobec takiego stanu prawnego prawidłowa wykładnia analizowanych przepisów prowadzi do wniosku, że zapłacenie przez płatnika składek zaległych składek ZUS oraz składek zdrowotnych dotyczących pracowników, zleceniobiorców, byłych pracowników lub zleceniobiorców nie powoduje po stronie tych podatników powstania przychodu. W konsekwencji zapłata przez płatnika zaległych składek na ZUS i ubezpieczenie zdrowotne nie stanowi przysporzenia majątkowego zwiększającego majątek podatnika i jako taka nie może być uznana za nieodpłatne świadczenie na rzecz podatnika.

Konsekwencje dla płatników składek

Przyjęcie stanowiska, że zapłacenie przez płatnika składek zaległych składek ZUS nie powoduje powstania przychodu po stronie podatników, niesie za sobą określone konsekwencje również dla samych płatników. Zgodnie z interpretacją MF koszty poniesione na opłacenie zaległych składek nie mogą po stronie płatnika tych składek zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 22 ustawy o PIT w części, w jakiej powinny być one finansowane z dochodu podatnika.

Oznacza to, że płatnik składek będący podatnikiem PIT nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej części opłaconych zaległych składek, która zgodnie z przepisami powinna być finansowana przez pracownika lub zleceniobiorcę. Dotyczy to zarówno składek na ubezpieczenia społeczne, jak i składek na ubezpieczenie zdrowotne opłaconych ze środków płatnika.

Analogiczna zasada obowiązuje w przypadku płatników składek będących podatnikami CIT. Wydatek płatnika składek będącego podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, poniesiony z tytułu zapłaty zaległych składek na ZUS lub na ubezpieczenie zdrowotne, nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w części, w jakiej składki te powinny być sfinansowane przez pracownika lub zleceniobiorcę.

Ta regulacja ma na celu zapewnienie spójności systemu podatkowego i uniknięcie sytuacji, w której jedna czynność gospodarcza prowadziłaby do nieuzasadnionych korzyści podatkowych. Jeśli bowiem po stronie pracownika nie powstaje przychód podatkowy, to logiczne jest, że po stronie pracodawcy nie może powstać koszt podatkowy z tego samego tytułu.

Praktyczne znaczenie tej regulacji jest szczególnie istotne dla przedsiębiorców, którzy w wyniku kontroli ZUS muszą doregulować zaległe składki za byłych pracowników. Muszą oni liczyć się z tym, że część opłaconych składek nie będzie mogła być zaliczona do kosztów podatkowych, co może wpłynąć na ich obciążenie podatkowe.

Procedury praktyczne i obowiązki informacyjne

Zmiana stanowiska w sprawie zaległych składek ZUS ma istotne znaczenie dla procedur praktycznych stosowanych przez płatników składek. W świetle aktualnej interpretacji MF płatnicy nie mają obowiązku traktowania opłaconych zaległych składek jako przychodu pracowników, co eliminuje szereg obowiązków administracyjnych, które wcześniej ciążyły na pracodawcach.

Wcześniej, zgodnie ze stanowiskiem organów skarbowych, pracodawcy musieli wykazywać opłacone zaległe składki w informacjach podatkowych PIT-11 jako przychód pracowników z innych źródeł. W przypadku aktualnych pracowników ciążył na pracodawcach dodatkowo obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wartości opłaconych składek. Obowiązki te zostały zniesione w wyniku zmiany stanowiska interpretacyjnego.

Obecnie płatnicy składek nie mają obowiązku wykazywania opłaconych zaległych składek jako przychodu pracowników w żadnych dokumentach podatkowych. Nie muszą również pobierać zaliczek na podatek dochodowy od wartości tych składek. Oznacza to znaczne uproszczenie procedur administracyjnych i redukcję obciążeń biurokratycznych dla przedsiębiorców.

Warto podkreślić, że zmiana stanowiska ma charakter prospektywny, co oznacza, że dotyczy składek opłaconych po wydaniu interpretacji ogólnej. W przypadku składek opłaconych wcześniej mogą wystąpić komplikacje związane z już dokonanymi rozliczeniami podatkowymi. Podatnicy, którzy wcześniej rozliczyli opłacone za nich składki jako przychód, mogą rozważyć złożenie korekt deklaracji podatkowych.

Wpływ na różne kategorie podatników

Interpretacja MF ma różny wpływ na poszczególne kategorie podatników objętych jej zakresem. Dotyczy ona pracowników, zleceniobiorców oraz byłych pracowników i zleceniobiorców, ale praktyczne konsekwencje mogą się różnić w zależności od konkretnej sytuacji podatnika.

W przypadku aktualnych pracowników zmiana stanowiska oznacza, że nie będą oni musieli płacić podatku od wartości zaległych składek opłaconych przez pracodawcę. Wcześniej takie składki były traktowane jako dodatkowe wynagrodzenie podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej. Dla pracowników o wyższych dochodach mogło to oznaczać znaczne obciążenie podatkowe, szczególnie gdy zaległe składki dotyczyły dłuższego okresu.

Podobne korzyści odnoszą zleceniobiorcy, których zleceniodawcy opłacili zaległe składki ZUS i zdrowotne. Również w ich przypadku eliminuje się obowiązek rozliczania takich wpłat jako przychód podatkowy. Jest to szczególnie istotne, gdyż zleceniobiorcy często współpracują z wieloma zleceniodawcami, co mogłoby komplikować rozliczenia podatkowe.

Największe znaczenie praktyczne interpretacja ma jednak dla byłych pracowników i zleceniobiorców. Ta grupa podatników była szczególnie narażona na negatywne konsekwencje podatkowe, gdyż często dowiadywali się o opłaceniu zaległych składek dopiero z otrzymanej informacji PIT-11. Musieli wówczas uwzględnić dodatkowy przychód w swoim rozliczeniu podatkowym, co mogło prowadzić do konieczności dopłaty podatku.

Interpretacja ma również znaczenie dla podatników prowadzących działalność gospodarczą na różnych formach opodatkowania. Bez względu na to, czy podatnik rozlicza się według skali podatkowej, podatku liniowego czy ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, opłacone za niego zaległe składki nie będą stanowić przychodu podatkowego.

Praktyczne aspekty stosowania nowych zasad

Wdrożenie nowych zasad wynikających z interpretacji MF wymaga uwagi ze strony zarówno płatników składek, jak i podatników. Płatnicy powinni przeanalizować swoje dotychczasowe praktyki w zakresie rozliczania zaległych składek i dostosować je do nowego stanowiska interpretacyjnego.

Kluczowe znaczenie ma właściwa dokumentacja wszystkich operacji związanych z opłacaniem zaległych składek. Płatnicy powinni prowadzić szczegółową ewidencję składek opłaconych za poszczególnych pracowników, z podziałem na części finansowane przez pracodawcę i te, które powinny być finansowane z wynagrodzenia pracownika. Taka dokumentacja będzie niezbędna do prawidłowego rozliczenia kosztów podatkowych.

Ważne jest również właściwe rozliczenie składek w księgach rachunkowych. Płatnicy muszą pamiętać, że część składek, która powinna być finansowana przez pracownika, nie może być zaliczona do kosztów podatkowych, mimo że została opłacona ze środków pracodawcy. Wymaga to odpowiedniego ewidencjonowania w księgach rachunkowych i właściwych korekt w deklaracjach podatkowych.

1. Przeanalizuj dotychczasowe rozliczenia zaległych składek ZUS
2. Zweryfikuj dokumentację dotyczącą opłaconych składek za pracowników
3. Określ podział składek na części finansowane przez pracodawcę i pracownika
4. Dostosuj ewidencję księgową do nowych zasad podatkowych
5. Przygotuj procedury na przyszłe przypadki opłacania zaległych składek

Podatnicy, którzy w przeszłości rozliczyli opłacone za nich składki jako przychód, mogą rozważyć możliwość korekty swoich rozliczeń podatkowych. Wymaga to jednak indywidualnej analizy każdego przypadku, uwzględniającej terminy przedawnienia i inne ograniczenia prawne.

• Interpretacja MF obowiązuje od dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym MF
• Dotyczy składek opłaconych po tej dacie, chyba że przepisy stanowią inaczej
• Wcześniejsze rozliczenia mogą podlegać korekcie zgodnie z przepisami
• Płatnicy powinni dostosować swoje procedury do nowych zasad
• Konieczne jest prowadzenie szczegółowej dokumentacji składek

Znaczenie dla praktyki podatkowej

Interpretacja ogólna MF w sprawie zaległych składek ZUS ma fundamentalne znaczenie dla praktyki podatkowej w Polsce. Po raz pierwszy od lat udało się ujednolicić stanowisko organów podatkowych z orzecznictwem sądowym, co eliminuje niepewność prawną, która przez lata towarzyszyła tej problematyce.

Dla podatników oznacza to znaczną poprawę sytuacji prawnej i finansowej. Eliminacja obowiązku rozliczania opłaconych zaległych składek jako przychodu podatkowego usuwa potencjalne obciążenia podatkowe, które mogły być szczególnie dotkliwe w przypadku wysokich zaległości składkowych. Jest to szczególnie istotne dla byłych pracowników, którzy często dowiadywali się o takich zobowiązaniach podatkowych przypadkowo.

Dla płatników składek interpretacja oznacza uproszczenie procedur administracyjnych, ale również konieczność dostosowania systemów księgowych i procedur rozliczeniowych. Eliminacja obowiązku wykazywania opłaconych składek jako przychodu pracowników zmniejsza obciążenia biurokratyczne, ale jednocześnie wymaga większej precyzji w rozliczaniu kosztów podatkowych.

Spółka zatrudniająca 50 pracowników przeszła kontrolę ZUS, która wykazała zaległości składkowe za okres dwóch lat w wysokości 200 000 złotych. Po opłaceniu zaległości zgodnie z nową interpretacją MF spółka nie musi wykazywać części składek jako przychodu byłych pracowników, ale jednocześnie nie może zaliczyć tej części do kosztów podatkowych w części finansowanej przez pracowników.

Interpretacja ma również szersze znaczenie dla systemu podatkowego, pokazując wagę spójności między różnymi gałęziami prawa. Podejście uwzględniające specyfikę systemu ubezpieczeń społecznych prowadzi do bardziej sprawiedliwych i logicznych rozwiązań podatkowych, które lepiej odzwierciedlają rzeczywiste stosunki prawne i gospodarcze.

Dla przyszłości oznacza to prawdopodobnie większą uwagę organów podatkowych na spójność interpretacji z orzecznictwem sądowym i unikanie sytuacji, w których praktyka administracyjna znacząco odbiega od linii orzeczniczej sądów. Może to przyczynić się do zwiększenia pewności prawa podatkowego i redukcji sporów między podatnikami a organami skarbowymi.

Najczęstsze pytania

Interpretacja dotyczy zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne opłaconych przez płatników składek w części, która powinna być finansowana z dochodu ubezpieczonego. Obejmuje składki dotyczące pracowników, zleceniobiorców oraz byłych pracowników i zleceniobiorców. Nie ma znaczenia wysokość składek ani okres, którego dotyczą.

Zgodnie z aktualnym stanowiskiem MF były pracownik nie musi rozliczać opłaconych za niego zaległych składek jako przychód podatkowy. Pracodawca również nie ma obowiązku wykazywania takich składek w informacji PIT-11. Oznacza to brak jakichkolwiek konsekwencji podatkowych dla byłego pracownika z tego tytułu.

Pracodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część zaległych składek, która zgodnie z przepisami powinna być przez niego finansowana. Część składek, która powinna być finansowana z wynagrodzenia pracownika, nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, mimo że została opłacona ze środków pracodawcy.

Interpretacja MF ma zastosowanie do składek opłaconych po jej wydaniu. W przypadku składek opłaconych wcześniej podatnicy mogą rozważyć możliwość korekty swoich rozliczeń podatkowych, jeśli wcześniej rozliczyli je jako przychód. Wymaga to jednak indywidualnej analizy z uwzględnieniem terminów przedawnienia i innych ograniczeń prawnych.

Podatnik może rozważyć złożenie korekty zeznania podatkowego, jeśli opłacone za niego składki rozliczył jako przychód podatkowy. Decyzja ta powinna być poprzedzona analizą konkretnego przypadku, uwzględniającą terminy przedawnienia i możliwość skutecznego dochodzenia zwrotu nadpłaconego podatku. Zalecana jest konsultacja z doradcą podatkowym.